پیش می‌آید که بازیگر زاده می‌شوی، مثل آنتونی کویین، آل‌پاچینو، مارلون براندو، سوزان هیوارد، آدری هپبورن و در ایران آذر شیوا، سوسن تسلیمی، شهاب حسینی، لیلا حاتمی و…
مهم نیست در چه نقشی بازی می‌کنی و خالق کار کیست، جوهر وجودت خودش را هر لحظه ثابت می‌کند و منِ تماشاگر را به چنان باوری می‌رسانی که محو تماشایش شده‌ام، محو تماشای کسی که با تمام وجود، دیگری شده…
“پریناز ایزدیار” در همین مسیر گام بر می‌دارد، نگاه کنید این صحنه از «متری شش و نیم» را، جایی که پلیس (پیمان معادی) از نامزد سابقِ یک قاچاقچیِ فراریِ مواد مخدر، بازجویی می‌کند.
تغییر چهرهٔ پریناز در این صحنه در عکس‌العمل به سوال‌های پلیس، با ظرافت و بدون اغراق، ما را از آنچه در درون او می‌گذرد، با خبر می‌کند…
من که در زندگیم بیش از هزار فیلم در سینماها و جشنواره‌های مختلف دیده‌ام، سخت شیفتهٔ رِاکشن‌های تاثیرگذار، بازیِ چند بعدی پریناز ایزدیار در این سکانس جادویی شدم که به نظرم برای دانشجویان رشتهٔ بازیگری، یک کلاس درس است…
