فیلم زیبای Cast Away یا «دورافتاده»، داستانِ سرگشتگی انسان معاصر است. این فیلم با بازی درخشانِ تام هنکس، به‌باور من که سال‌هاست جهان را از دریچهٔ روان‌شناسی و ارتباطات می‌نگرم، یکی از بهترین آثار تاریخ سینماست.
این فیلم، سرگذشتِ انسانی را روایت می‌کند که در هیاهوی دنیای مدرن، نه‌تنها فرصتی برای تأمل در خویشتن ندارد، بلکه گم‌شده‌ای‌ست در سرعت، تکنولوژی و ارتباطات. انسانی که ناگزیر باید بازگردد، در خود بنگرد و خود را بازیابد.
زمان؛ آغازِ ماجرا
فیلم با واژهٔ “Time” آغاز می‌شود. کارگردان با نمایشِ مکررِ ساعت‌ها، مفهوم «زمان» را در مرکز توجه قرار می‌دهد؛ اما این ریتمِ تند و بی‌وقفه، ناگهان با یک حادثهٔ هوایی متوقف می‌شود. در این ایست ناگهانی، قهرمانِ داستان فرصتی می‌یابد برای بازنگری. نمادِ درد دندان، دوباره خود را نشان می‌دهد، اما این بار به‌مثابهٔ درنگی برای نگاه به درون است.
کندنِ دندان؛ بریدن از جهانِ قدیم...
دندان، نمادی‌ست از جهانی که چاک از آن آمده است. در لحظه‌ای که از نجات ناامید می‌شود، تصمیم می‌گیرد خودش دندان را بکَند؛ کنشی دردناک اما ضروری برای ورود به جهانی تازه. جهانی بی‌سروصدا، بی‌زمان و بدون دیگری.
آتش؛ کشف دوبارهٔ خویشتن…
کشفِ آتش از زیباترین و شاعرانه‌ترین صحنه‌های فیلم است. تلاش‌های کودکانهٔ چاک برای روشن کردنِ آتش، نمادی‌ست از بازگشت به مراحل ابتدایی رشد و آموختن از نو. او درمی‌یابد که نمی‌تواند با ابزارهای ناپخته، در برابر طبیعت خروشان ایستادگی کند.
زئوسِ تنهای جزیره…
چاک در طول فیلم دگرگون می‌شود: از مردی ناتوان و پراضطراب به انسانی ورزیده، مصمم و متفکر بدل می‌گردد. در سکانسی نمادین، بر صخره‌ای ایستاده و نیزه‌ای در دست دارد؛ تصویری از تسلط انسان بر محیط و بازگشت به عظمت.
ویلسون؛ توتمِ تنهایی…
توپ والیبالِ ویلسون، نماد توتم در روان انسانِ نخستین است. چاک، در تنهایی خود، ویلسون را جان‌دار می‌پندارد و با او گفت‌وگو می‌کند. این کنش، سازوکار روانی‌ای‌ست برای مواجهه با تنهایی، اضطراب و آگاهی. ویلسون، پناهگاهِ روانِ اوست.
ساعت و عکس؛ امید در دل زمان
عکس همسرِ چاک که درونِ ساعت قرار دارد، نماد امید است. براساس نظریهٔ معنا‌درمانی فرانکل، انسان تا زمانی که معنایی برای ادامهٔ زندگی داشته باشد، تسلیم نمی‌شود. این تصویر، انگیزهٔ بقا و بازگشت را در او زنده نگه می‌دارد.
چهارراه؛ بازگشتِ متحول‌شده
در پایان فیلم، چاک دیگر همان انسان پیشین نیست. آرام، متفکر، و ژرف‌بین، در برابر یک چهارراه می‌ایستد؛ نمادی از انتخاب‌های جدید و راهی تازه برای ساختن زندگی. این‌بار نه در شتاب، بلکه در آرامش و آگاهی.
و کلام آخر این که فیلم «دورافتاده» داستانِ انسانی‌ست که بی‌نهایت است…
