این دو تابلو بر روی دیوار خانه‌ام، مرا جادو می‌کنند، یادگارهای با ارزش و غنیمتی از دوست هنرمندم، عباس باقریان، که آثارش دنیایی شگفتی از جلوه‌های رویاگونهٔ زندگی را در خود جاودانه کرده است.
این دو تصویر زیبا و خیال‌انگیز، در هر نگاه، مرا به مکاشفه‌ای تازه می‌خوانند.
عباس باقریان، عکاس خلاق و باذوقِ ایرانی، از آن دسته هنرمندانی است که دوربین را نه صرفاً ابزاری برای ثبت واقعیت، بلکه همچون قلم‌مویی برای نقاشیِ جهان خود در دست می‌گیرد، حاصل انگار یک نقاشی یک خیالِ رویایی روی بوم است که رنگ و بوی شعر، قصه و عشق و ترانه دارد، دریچه‌ای به رویا و زیبایی.
در آثار او، مرز میان عکاسی و نقاشی محو می‌شود، انگار که نور و سایه، رنگ و بافت را در اختیار گرفته است تا از واقعیت عبور کند و به چیزی فراتر، به حالتی شاعرانه و شهودی از دیدارِ زیبایی‌های جهان برسد.
عکس‌های باقریان گاه آن‌قدر ظریف و خیال‌انگیز هستند که مخاطب را به تردید می‌اندازند: آیا با تصویری واقعی روبه‌رو هستند یا با نقاشی‌ای ساختهٔ ذهن هنرمندی که ماه‌ها با قلمش و انواع رنگ‌ها جلوی بوم نشسته و چنین اثرِ هنرمندانه‌ای را خلق کرده است.
او از جمله عکاسانی است که جهان را از خلال ذهنیت شخصی‌اش بازتاب می‌دهد، نه صرفاً آن‌چه هست، بلکه آن‌چه می‌تواند باشد یا در خیال و رویا حضور دارد. در آثارش، طبیعت، نور، معماری و انسان، همچون اجزای یک ترکیب موسیقایی در کنار هم می‌نشینند و نوعی آرامش، تعمق، و گاهی غم پنهان را منتقل می‌کنند.
این سبکِ منحصر به فرد، سبب شده تا آثار او در عرصه‌های بین‌المللی مورد توجه قرار گیرد و جوایز با ارزشی را از جشنواره‌های معتبر جهانی کسب کند.
این عکاس برجستهٔ جهانی، تاکنون موفق به دریافت جوایزی در کشورهایی چون فرانسه، ایتالیا، ژاپن، ترکیه و آلمان شده و جایزهٔ بزرگ فیاپ، مدال طلای جشنوارهٔ بین‌المللی عکس استانبول، نشان افتخار از انجمن عکس اروپا، و همچنین حضور در بین برندگان مسابقات عکس هنری در توکیو و پاریس از جمله افتخارات اوست.
این جوایز نه تنها نشان‌دهندهٔ مهارت فنی و دید منحصر به‌فرد باقریان است، بلکه گواهی است بر جهانی بودن زبان هنری‌اش.
آن‌چه آثار باقریان را از دیگر عکاسانِ معاصر متمایز می‌کند، شیوهٔ نگاه اوست؛ نگاهی که از چارچوب‌های مرسوم عکاسی فراتر می‌رود و به‌جای روایت صرف، تجربه‌ای احساسی و درونی را به مخاطب منتقل می‌کند. در جهان پرهیاهوی امروز، تصاویر او یادآور سکوت و تأمل‌اند، مانند پنجره‌ای گشوده به سوی درون، به سوی شعر، خیال و زیباییِ فراموش‌شدهٔ طبیعت و انسان.
عباس باقریان نه فقط عکاس، که شاعرِ تصویر است؛ هنرمندی که با دوربینش نقاشی می‌کند و با سکوتِ عکس‌هایش، با بیننده حرف می‌زند.
و حالا این چهرهٔ بااحساس و هنرمندِ پرافتخار، این رفیقِ نازنین و این هنرمند بزرگ، داغ رفتن نابهنگام دختر جوانش را بدل دارد، چه ناعادلانه است گرفتن زندگیِ عزیزی از آن که خودش خالق و جاودانه سازِ زیبایی هاست.
ما همهٔ نویسندگان و همراهانِ سینمای بدون مرز خود را همدرد هنرمندِ بااحساس و نازنین‌مان، عباس باقریان و همسرِ گرامی‌شان می‌دانیم و شریک غم شان هستیم…
