چهل و هشتمین جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم «لوکاس» که هرساله به انگیزهٔ حمایت و نمایشِ دوستدارانِ جوان سینما در آلمان برگزار می‌شود، داوران جشنواره در هر بخش را در سالِ ۲۰۲۵ اعلام کرد.
این جشنواره قدیمی‌ترین رویداد سینمایی آلمان برای مخاطبان جوان است که از ۲۵ سپتامبر تا ۲ اکتبر، چهل‌وهشتمین دورهٔ خود را برگزار می‌کند. جشنواره‌ای که در رده‌های سنیِ «کودکان»، «نوجوانان» و «جوانان» آثار داستانی، مستند، انیمیشن و تجربیِ برجستهٔ بین‌المللی را به نمایش می‌گذارد.
کاتالوگ جشنواره، ضمن معرفیِ فیلم‌ها و داوران، در بخش‌های مختلف، اسامی داورانِ جایزهٔ «پلی بین مرزها» را نیز اعلام کرده است. هیئت‌داوران این بخش، برای انتخاب فیلم اول، در سال ۲۰۲۵ نامزدهای این جایزه را معرفی کرده‌اند. هیئتی هفت نفره که توسط سینما بدون مرز تشکیل شده، در شب اختتامیه دربارهٔ فیلم برنده تصمیم می‌گیرد و کیلی بجِر، بنیان‌گذار و مدیر ارشد بازاریابی «۳۶۰ مدیا کانسالتینگ» به‌عنوان حامی جایزه، برنده را در پیامی ویدئویی معرفی خواهد کرد. سپس دیپلم‌های افتخار به برگزیدگان اهدا می‌شود. سینمای بدون مرز برای پنجمین بار این جایزه را با حمایت این سازمان، در «لوکاس» در بخش داوری و اهدای جایزه، مشارکت دارد.
داوران جایزه پلی برفراز مرزها
«کیلی بجِر» فعال فرهنگی و بنیان‌گذار یک نهاد بازاریابی اجتماعی که بر حمایت از فیلم‌های مستقل و داستان‌هایی با تأثیر اجتماعی تمرکز دارد. او بیش از پانزده سال است که با طراحی کمپین‌های فرهنگی، فیلمسازان را در رساندن پیام‌های انسانی و اجتماعی یاری کرده و با نهادهای گوناگون همکاری داشته است. علاقهٔ اصلی او استفاده از قدرت سینمای مستند برای پیوند دادن جوامع و ایجاد آگاهی انتقادی در تماشاگران است.
«رودریگو گارسیا مارکز،» فیلمساز و نویسندهٔ برجستهٔ اهل کلمبیا و مکزیک. او بیش از بیست سال است که در سینمای مستقل فعالیت دارد و فیلم‌های تحسین‌شده‌ای چون «آلبرت نابس»، «مادر و فرزند»، «نه زندگی» و «فامیلیا» را کارگردانی کرده است. گارسیا در تلویزیون هم با ساخت سریال‌هایی چون «درمان» و کارگردانی اپیزودهای پرمخاطب شناخته می‌شود. موضوعات انسانی، روابط خانوادگی و روانکاویِ شخصیت‌ها، همواره در مرکز آثار او بوده است.
«چاله نافوس» استاد پیشین دانشگاه و پژوهشگر سینما از تگزاس. او سال‌ها در کالج‌های مختلف زبان و مطالعات فیلم، تدریس کرده و سپس دپارتمان رادیو و تلویزیون و فیلم را در کالج آستین بنیان گذاشته است. او سال‌ها مدیر برنامه‌ریزیِ «انجمن فیلم آستین» بوده و در جشنواره‌های مستقل فعالیت کرده است. نافوس با تمرکز بر آموزش، پژوهش و حمایت از فیلم‌های هنری، نقشی پایدار در گسترش فرهنگِ سینمایی ایفا کرده است.
«شیرین سوهانی» هنرمند انیمیشن ایرانی و برندهٔ جایزهٔ اسکار برای فیلم کوتاه «در سایهٔ سرو» ساختهٔ مشترک با حسین مولایمی، تحصیل‌کردهٔ کارگردانی انیمیشن در تهران است و از سال ۲۰۱۲ در پروژه‌های حرفه‌ای به‌عنوانِ طراح، فیلمنامه‌نویس و کارگردان فعالیت می‌کند. آثارش با فضایی شاعرانه و نگاه اجتماعی همراه‌اند. فیلم دانشجویی او «بادبزن» نیز جوایز ملی و جهانی متعددی به دست آورد و جایگاه او را به‌عنوان یکی از استعدادهای مهم انیمیشن تثبیت کرد.
«عباس یاری» عباس یاری، روزنامه نگار و منتقد سینمای ایرانی در سال ۱۳۵۴ بعد از طی رشتهٔ تصویربرداری در مدرسهٔ تلویزیون و سینما، به تلویزیون پیوست و در شبکه‌های اول، دوم و آموزشی، عضو گروه تصویربرداران بود. او دوره‌های نورپردازی را زیر نظر زنده‌یاد منوچهر شمسایی و دورهٔ زبان انگلیسی را زیر نظر استادانی از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در دانشکدهٔ فوق لیسانس تلویزیون، طی کرد. یاری فعالیت روزنامه نگاری را از اوایل دبیرستان با مجله صبح امروز، تهران مصور و روزنامه کیهان، آغاز کرد و بعدها دبیر صفحات سینمایی مجله اطلاعات هفتگی و خبرنگاری مجله ستاره سینما روزنامه اطلاعات و روزنامه آیندگان ادامه داد. او در سال ۱۳۶۱ یکی از بنیانگذارانِ مجله سینمایی فیلم و به دنبالش کتاب سال سینمای ایران و مجله فیلم اینترنشنال (به‌زبان انگلیسی) بود که انتشار فیلم، تا اسفند سال ۱۳۹۹ ادامه داشت و از اردیبهشت ۱۴۰۰ یکی از دو بنیانگذارِ مجله فیلم امروز بود که تا تابستان ۱۴۰۳ ادامه یافت. یاری در سال ۶۷ یکی از بنیانگذاران انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران بود. او چند سالی یکی از اعضای شورای طرح و برنامهٔ موزه سینمای ایران بود و در حال حاضر به همراه حسن تهرانی سینمای بدون مرز یک نشریه جدید فیلم آنلاین ایرانی را بنیاد گذاشته است. یاری همچنین دبیر جشن صد سالگی سینمای ایران بوده و چند دوره اهدای جوایز به فیلم‌های سالِ سینمای ایران را برنامه‌ریزی و کارگردانی کرده است.
«حسن تهرانی» حسن(بیژن) تهرانی که شصت و سه سال پیش و در هفده سالگی نخستین نقد سینمایی اش را به چاپ رساند، در ایران برای نشریات متعددی مقاله های سینمایی نوشته و طی بیست سال کار در تلویزیون ایران، بیش از دویست فیلمِ قصه‌ای و مستندِ کوتاه ساخته و مجموعهٔ پرمخاطبِ «علی کوچولو» کار اوست. تهرانی، پس از مهاجرت به آمریکا هشت سال برای نشریهٔ معتبرِ انیمیشن «Animation Magazine» نقد و مقاله نوشته و در دانشگاه‌ها به تدریس تاریخ سینما و فیلمنامه‌نویسی مشغول بوده است. حسن تهرانی از سال ۲۰۲۵ با همکاری عباس یاری نشریه آنلاینِ «سینمای بدون مرز» را بنیان گذاشته و برای روزنامه‌های اعتماد، شرق و مجله‌های فیلم، فیلم امروز و دنیای تصویر و نشریاتی در ترکیه و استرالیا مقالات سینمایی نوشته است. حسن تهرانی از داوران هشتاد و سومین دورهٔ گلدن گلوب است و عضو فدراسیون جهانی منتقدین فیلم Fipresci است و سه جشنواره سینمایی را نیز اداره می‌کند.
نامزدهای جایزهٔ «پلی بین مرزها»
«دخترها گریه نمی‌کنند»
ساختهٔ «سیگرید کلاوسمان و لینا لوزیته».
مستندی اپیزودیک است که قصهٔ شش دختر از کشورهای مختلف را دنبال می‌کند: از نانسی در تانزانیا و ساینای در کره جنوبی تا شیلان که همراه خانواده‌اش از ایران گریخته است. فیلم با روایت‌هایی از شجاعت، استقلال و مبارزه با تبعیض، تصویری از پیوندِ تجربه‌های دختران در سراسر جهان رتبه تصویر کشیده است.
«چطور جرأت می‌کنی؟»
ساختهٔ «میپو اُ» فیلمساز ژاپنی/کره‌ای، تعاملات میان کودکان و والدین را با محورِ بحران اقلیمی روایت می‌کند. داستان سه دانش‌آموز دبستانی است که علیه بی‌عدالتیِ آب و هوایی به شیوهٔ خودشان مقاومت می‌کنند و بحثی میان نسل‌ها به راه می‌اندازند.
«اولیویا و زلزلهٔ نامرئی»
ساختهٔ «ایرنه ایبورا ریزو» از اسپانیا.
یک فیلم استاپ‌موشنِ شاعرانه دربارهٔ دختری دوازده‌ساله است که همراه برادر کوچکش بر اثر حادثه‌ای، بی‌خانمان می‌شود. او برای محافظت از برادرش وانمود می‌کند همه چیز بخشی از یک فیلم است.
اثری دربارهٔ فقر، افسردگی و در عین حال همبستگی و امید.
«تنبل‌ها»
نخستین فیلم بلند «سورینا گاجوسکی» کارگردان جوان آلمانی است.
ماجرای دو دوست نوجوان در تابستانِ داغِ برلین، که در جستجوی پرندهٔ گمشده و برادر کوچکتر یکی از آنها، با واقعیت‌های تلخ و شیرینِ بزرگ‌شدن مواجه می‌شوند. فیلمی که ته‌مایه‌ای از طنز و لطافت، تصویری خلق کرده است از نسلی سرگردان، میان امید و خشم و آینه‌ای مبهم.
«روباه‌های وحشی»
ساختهٔ «والری کارنوی» کارگردان بلژیکی. داستان یک بوکسور جوان به نام کامی است که پس از حادثه‌ای، دچار ترس و تردید می‌شود و ناچار است با آسیب‌پذیری خود روبه‌رو شود. فیلم تنش‌های نوجوانی را با لحنی آمیخته به خشونت و لطافت ثبت می‌کند.
«کمی زندگی کن»
نخستین فیلم بلند «فنی اووسن» از سوئد. او که پیش‌تر با فیلم کوتاه «شِی‌پَک» جوایز زیادی گرفته است. این بار داستان لورای ۱۹ ساله را روایت می‌کند که در سفری ماجراجویانه به استرالیا با تردیدهایی دربارهٔ بدن، جنسیت و رضایت روبه‌رو می‌شود. این فیلم جسورانه پرسش‌های مهمی دربارهٔ استقلال زنان جوان مطرح می‌کند.
«خواهم دید»
ساختهٔ «مرسدس استالنهوف» کارگردان هلندی. روایت لات هفده‌ساله‌ای است که پس از حادثه‌ای، بینایی‌اش را از دست می‌دهد و باید در مرکز توانبخشی زندگی تازه‌ای را آغاز کند. فیلم با الهام از واقعیت، روند پذیرش، خشم و امیدِ دوبارهٔ نوجوانی را نشان می‌دهد که نمی‌خواهد «معلول» نامیده شود.
«آماده‌ای یا نه»
ساختهٔ چند کارگردان جوانِ اروپایی؛
فیلم روایتی پرانرژی و بدیع دربارهٔ هویت، انتخاب‌های نوجوانان و مواجههٔ نسل تازه با چالش‌های اجتماعی است. اثری که تلاش می‌کند با زبانی جسور، دنیای جوانان امروز را بازتاب دهد.
