خداحافظی با دایان کیتون، بازیگر خاطره‌ساز، برنده اسکار و چهرهٔ ماندگار سینمای جهان که با حضور‌های ماندگارش در فیلم‌های « آنی هال »، سه‌گانهٔ « پدرخوانده » و « باشگاه بانوان اول » بانویِ محبوبِ سینما‌دوستانِ جهان بود، دیروز و در سن ۷۹ سالگی، بشکلی ناگهانی، شبیه خاموش شدنِ چراغی در دنیایِ خاطره‌هایی از دنیای پر از سحرِ پرده نقره‌ای بود.
ستاره‌ای که خاموش شد و رفت، با کلاه‌هایش، با نگاهی که میان شرم و جسارت در نوسان بود، با تصویری که همیشه انگار از دلِ رؤیایی بیرون می‌آمد، و ما ماندیم، با حسرتِ جای خالیِ زنی که می‌دانست عشق چه باشکوه و در عین حال شکننده است.
خداحافظ دایان، بانوی پاییزهای بی‌پایان؛
در خیابان‌های مه‌آلود نیویورک هنوز ردِ گام‌هایت پیداست، و شاید هنوز مردی تنها، پشت پیانویی کهنه، زیر لب نام تو را زمزمه می‌کند.
تو ما را ترک می‌کنی، اما بر پرده سینما، حضورت با همان شادابی و سرشار از شور زندگی، جاودانه خواهد بود و حضورت:
در لبخندی از سر شرم، در نگاهت که میان طنز و اندوه می‌لغزد
در عشقی که هرگز تمام نمی‌شود، ادامه خواهد داشت. فقط جامه‌ای تازه می‌پوشد.
آه دایان، دختر رویا، تو خداحافظی نمی‌کنی،
تو فقط از قاب یک تصویر بیرون می‌روی،
اما هر صحنه عاشقانه در این جهانِ بعد از تو،
به نوعیخطره تو را به‌یادمان می‌آورد….
