این فیلم به عنوان یکی از نوآورانه‌ترین و غافلگیرکننده‌ترین فیلم‌های گانگستریِ فرانسه در سال جاری مورد تحسین قرار گرفته است: «اثری مهیج که داستانش در محلهٔ تامیل‌نشین پاریس می‌گذرد.»
لیتل جافنا – تریلری پلیسی است که این روزها در فرانسه روی اکران است. روایتی است از زندگی در جامعه تامیل در پایتخت فرانسه؛ جامعه‌ای که پیش از این کمتر روی پرده سینما به تصویر کشیده شده است، آن هم در قالب یک فیلم اکشن با بازی، نویسندگی و کارگردانی یک هنرمند فرانسوی-تامیلی که نگاهی درونی به میراثِ جنگ خونین قومی سریلانکا برای نسل جوان ساکن اروپا دارد.
لارنس والین، ۳۵ ساله، که در منطقه پاریسِ بزرگ، از والدینی تامیلی متولد شده، پس از ناامیدی از بازی در نقش‌های اصلی در فیلم‌های فرانسوی و بازی در نقش‌های کوچکی مثلِ نقشِ جوانی فقیر یا فروشندهٔ گل که با لهجه هندی غلیظ ساختگی حرف می‌زند، خودش فیلمنامه‌ای نوشته و کارگردانی و بازی کرده است.
والین به شبکه آرته گفت: “در فرانسه، تصویر ما از یک فرانسوی-تامیلی، تصویر مهاجری گمنام است. من می‌خواستم این تصویر را تغییر دهم و نگاهی تازه داشته باشم و الگوهای جدیدی از این جامعه نشان دهم.”
در این فیلم، مایکل یک افسر پلیس فرانسوی با اصالت تامیلی (با بازی والین) است که مأموریت پیدا می‌کند به یک باند قاچاق انسان و اخاذی وارد شود. این گروه بودجهٔ گروه جدایی‌طلبِ «ببرهای تامیل» را تامین می‌کند.
این فیلم به زبان‌های تامیلی و فرانسوی در خیابان‌های پاریس فیلمبرداری شده است.
یکی از خلاقیت‌های فیلم، تصویر صفحه تلویزیون‌ها در اتاق‌های نشیمن و کافه‌هاست با پس‌زمینه‌ای از جنگ خونین ۲۶ ساله قومی سریلانکا که در آن حداقل ۱۰۰٬۰۰۰ نفر کشته شدند. این درگیری در سال ۲۰۰۹ به طور رسمی پایان یافت، اما میراث پیچیده آن باقی مانده است.
فیلم کاوشی است همه‌جانبه از محله “لیتل جافنا”ی پاریس و تفسیری که فیلمساز بر جنگ داخلیِ تامیل می‌کند، در نهایت پیچیدگی‌های هویت فرانسوی تامیلی و چگونگی مواجهه نسل جوان این مهاجرین با جنگی که فرسنگ‌ها دور از آن ها در جریان است را کالبد شکافی می‌کند.
مجلهٔ فرهنگی فرانسویِ “تلراما” لیتل جافنا را ترکیبی از “اکشنی توصیف کرده که دارای سبکی خاص با درگیری ژئوپلیتیک نامیده است.
آخرین فیلم مهمی که قصه‌اش در مورد تامیلی‌های فرانسه متمرکز بود، ده سال پیش ساخته شد؛ آن زمان که ژاک اودیار، کارگردان فرانسوی (سازنده موزیکال “امیلیا پرز”)، برای فیلم “دیپان” که قصهٔ سه پناهنده تامیلی که در یک مجتمع مسکونی در حومه پاریس زندگی می‌کردند، نخل طلای جشنواره کن را به دست آورد. اودیار در آن زمان گفت که می‌خواهد شخصیت‌هایی را نشان دهد که تجربیاتی کاملا متفاوت با او داشته اند
اما این بار، والین می‌خواهد جامعه تامیلی پاریس را از درون به تصویر بکشد. او می‌گوید قالب تریلر را انتخاب کرده چون می‌خواهد روشی جذاب برای معرفی جنگِ سریلانکا به تماشاگران سینمای فرانسه نشان دهد. اما تأیید می‌کند که فیلمش هرچند یک درام پلیسی خشن است اما به هیچ وجه تصویری درست از همهٔ تامیلی‌های پاریس را بدست نمی‌دهد.
والین می‌گوید: “فکر کردم یک تریلرِ اکشن، همراه با تعلیق، آن چیزی است که مردم را به تماشای فیلم می‌کشاند. آنها می‌آیند تا قبل از هر چیز، فیلمی هیجان انگیز دیده باشند اما غیر مستقیم با بینشی تازه از جنگ سریلانکا و جامعهٔ مهاجر تامیلی به خانه می‌روند.
